The Hague artists

De titel verwijst naar het gevoel van een beeld of lichtspoor dat in het netvlies blijft hangen nadat de bron van het beeld al verdwenen is. Deze fysiologische metafoor wordt hier verder verrijkt door een gelaagdheid van bolvormige zelfbeelden op meerdere schaalniveaus en door de omstandigheden die leidden tot de creatie van dit onherhaalbare lasergram. Het nabeeld werd blootgelegd tijdens onze allereerste samenwerkingssessie met QuTech-onderzoekers Laurens Feije en Gerben Timmer.

“Hilbert Hotel” is een kromlijnige ionenval die zijn talloze microscopische gasten elektrisch laat zweven. Deze holle glazen microbolletjes zweven langs opvallend vierkante banen, waarbij ze de quadrupolaire elektrische velden volgen die ze in de lucht houden.

Accumulerende lagen van microscopisch kleine waterstofbelletjes traceren opkomende turbulenties langs een stromend wateroppervlak. De belletjes worden snel achter elkaar gezaaid door een elektrodedraad en vormen tijdlijnen die levendig een scala aan oppervlaktesnelheden over het gehele stromingsveld onthullen. De belletjes worden belicht door een veelkleurige laserplaat, waardoor ze veranderen in prismatische lenzen die de diepteperceptie van de kijker vergroten.

Laserverlichte wolken van microscopische zeepbellen omarmen de luchtstroom rond een opening. Op een bepaalde afstand van het inademingsgat vormt zich een horizon, die de stroom tussen de inkomende lucht en de rest van het substraat scheidt. Zodra de bellen deze wankelende grens passeren, worden ze meegevoerde filamenten die naar binnen spiraliseren. De wervelende trajecten van deze lichtgevende microlenzen weerspiegelen de vorming van een gebeurtenishorizon en ergosfeer rond een zwart gat.

Twee tegengesteld draaiende wervelingen, verbonden door een slanke wervelende brug, drijven door een lang aquarium. Door de wervelparen van onder het water te verlichten, creëert een uitgebreide laserstraal een plafondprojectie van halo-omringde zwarte gaten die verbonden zijn door een wormgat. De wervelingen kunnen met elkaar botsen (zoals in de LIGO-detecties), en als de wormgatverbinding uit elkaar scheurt, verdwijnen de zwarte gaten onmiddellijk.

Een donkere vortex in het midden van een met water gevuld bassin zendt prismatische uitbarstingen van roterend licht uit. Verwant aan een stralende ergosfeer die een ronddraaiend zwart gat omringt, roept Orbihedron de relativistische en kwantuminterpretatie van zwaartekracht op – waarvan de verzoening essentieel is voor het ontrafelen van het gedrag van zwarte gaten en de oorsprong van de kosmos.

In Force Field resoneren, verdampen en hergroeperen akoestisch zwevende waterdruppels zich tot sferoïden, toroïden en oscillerende polygonen terwijl ze bijna zonder afschuiving ronddraaien. De performance maakt tegelijkertijd gebruik van de 3-dimensionaliteit van geluid, de ongrijpbare fysieke eigenschappen van water en de rotatiedynamiek van hemellichamen en subatomaire lichamen.

Laagfrequente geluidsgolven, die ontstaan ​​onder een bad van siliconenolie, mobiliseren een kussen van lucht net boven het oppervlak van de vloeistof, waardoor vallende oliedruppels niet samensmelten met het bad. Terwijl deze pulserende sferoïden op de lucht-olie-interface stuiteren, wekt hun herhaalde impact capillaire golven op die in elkaar grijpen met de golven van aangrenzende druppels. Deze aantrekkingskracht op korte afstand kan resulteren in de orbitale beweging van druppelparen en -clusters. Tijdens stabielere excitatiemodi ontstaan ​​zelf-organiserende geometrische vlotten in overeenstemming met de dichtstbijzijnde pakking van bollen: de afstand tussen druppels neemt af met toenemende akoestische frequentie, wat leidt tot dichte roostervorming.

In 10000 Peacock Feathers in Foaming Acid gebruiken we laserlicht om de oppervlakken van nucleërende en dissiperende zeepbelclusters te scannen. In tegenstelling tot gewoon licht is de gefocuste straal van de laser in staat om door de micro- en nanostructuren in de huid van een bel te kruipen. Wanneer dit doordringende licht op specifieke hoeken wordt gericht, genereert het een grootschalige projectie van moleculaire interacties en verbijsterende verschijnselen van niet-lineaire optica. Bubbelgedragingen die in zo'n nabijheid worden bekeken, roepen de dynamiek van levende cellen op (waarvan de lipidemembranen directe chemische afstammelingen zijn van zeepfilms).

In een transparante kamer gevuld met water, worden geluidsgolven omgezet in lichtemissies door gebruik te maken van een fenomeen dat bekend staat als sonoluminescentie. Na aanpassing aan de absolute duisternis rondom de installatie, begint men de vluchtige configuraties van gloeiende geluidsvelden waar te nemen.

zie mijn website.artist statement

zie mijn website.artist statement

zie mijn website artist statement

zie mijn website. artist statement

zie mijn website. artist statement

zie mijn website. artist statement

zie mijn website. artist statement

zie mijn website. artist statement

Fotografische sculptuur

Fotografische sculptuur

Fotografische sculptuur

zie mijn website. artist statement

zie mijn website. artist statement

zie mijn website. artist statement

De foto is een geheel

Digitale compositie en illustratie van de ornamenten van het lettertype Reverie. Het was een zomerse mijmering. Kalmte, helderheid, na de winter- en lentemist. Een zomerse mijmering. Venkelbloemen en duindoorn. Bijen en vlinders. Jarenlange verwachting, opwinding. Zonlicht dat geleidelijk de bomen siert. Een choreografie, ingestudeerd en subtiel. Een verlangen (eindelijk bevredigd). Een middag in augustus. Onwerkelijk. Onverwacht (ondanks vele malen gedroomd). Lelies van de dag, slechts één keer bloeiend, om te consumeren. Een zomerse mijmering. Vluchtig en verleidelijk. Gradiënten van subtiele blauwen, groenen en gelen over kalm water. Preludes van duisternis. Een boeket wilde bloemen, vers geplukt. Een zomerse mijmering, lang vervlogen, herinnerd in zoetheid. Reverie is een monospaced lettertype in één stijl met florale ornamenten, dat de dromerige staat van de zomer belichaamt.

Idyll is geïnspireerd door mijn tijd met mijn dierbare vriendin C op haar biologische boerderij, Terrafranta, in de heuvels bij Florence – een plek zo mooi, zo onwerkelijk. Het is een ode aan de veerkracht van planten die te maken hebben met klimaatverandering. Ik tekende deze brieven afgelopen voorjaar en zomer als een liefdesbrief. Een liefdesbrief aan sterrenhemels en de middagwarmte. Aan salie, lavendel, orchideeën en bijen. Aan onze vriendschap, en aan wat ooit voorgoed verloren zou kunnen gaan.

Idyll is geïnspireerd door mijn tijd met mijn dierbare vriendin C op haar biologische boerderij, Terrafranta, in de heuvels bij Florence – een plek zo mooi, zo onwerkelijk. Het is een ode aan de veerkracht van planten die te maken hebben met klimaatverandering. Ik tekende deze brieven afgelopen voorjaar en zomer als een liefdesbrief. Een liefdesbrief aan sterrenhemels en de middagwarmte. Aan salie, lavendel, orchideeën en bijen. Aan onze vriendschap, en aan wat ooit voorgoed verloren zou kunnen gaan.

in samenwerking met Yamuna Forzani, in opdracht van het Amsterdam Museum, vertegenwoordigd door Rademakers Gallery

Print en compositie van het lettertype Letters, tentoongesteld bij Bicepts Editions in Marseille. Letters is een open-sourcelettertype, ontworpen in samenwerking met Jules Janssen.

Lettertype getekend op basis van de gesloten poorten van Versailles. Mijn moeder besloot spontaan met me mee te gaan. We reden naar Versailles. Onderweg droomde ik ervan het kasteel binnen te gaan, het goud en marmer aan te raken, te verdwalen in de verwoestende schoonheid ervan. Het voelde alsof Versailles het antwoord op alles was; het voelde alsof Versailles alles was. We parkeerden de auto. Het was maandag, 6 september, een dag te vroeg. De poort was gesloten. Een vreemdeling liep naar me toe en zei: "Het spijt me enorm". Ik kon het niet geloven, het was het verkeerde moment, de verkeerde dag. Ik raakte de poort aan, gouden bloemen, kruizen en zonnen. Het dichtst dat ik ooit bij het paradijs zou komen. Dit moment brak mijn hart een beetje. Het voelde als een droom die ten einde liep. Het voelde alsof Versailles voorgoed verloren was. Waarschijnlijk kom ik nooit meer terug. De tuinen waren het dichtst dat ik ooit bij de ervaring van die fantasie ben gekomen.

Illustratie getekend tijdens mijn tijd bij Sopra Sotto Residency in Florence

in samenwerking met Yamuna Forzani, in opdracht van het Amsterdam Museum, vertegenwoordigd door Rademakers Gallery

in samenwerking met Yamuna Forzani, in opdracht van het Amsterdam Museum, vertegenwoordigd door Rademakers Gallery

food performance, house van hat boek met Mattia Papp en Trang Ha

food performance, house van hat boek met Mattia Papp en Trang Ha

Schilderij en installatie in samenwerking met Alexander Webber met Tonka. Gepresenteerd in Art au Centre, Luik. Tonka is een drieassig schreefloos variabel lettertype, ontworpen door Céline Hurka in samenwerking met Huw Williams en uitgebracht in juli 2023. De 'Early Bird'-schilderijen van Alexander Webber zijn olieverf op multiplex en tonen Tonka – het officiële lettertype van Summer Camp Friends Forever.

Schilderij en installatie in samenwerking met Alexander Webber met Tonka. Gepresenteerd in Art au Centre, Luik. Tonka is een drieassig schreefloos variabel lettertype, ontworpen door Céline Hurka in samenwerking met Huw Williams en uitgebracht in juli 2023. De 'Early Bird'-schilderijen van Alexander Webber zijn olieverf op multiplex en tonen Tonka – het officiële lettertype van Summer Camp Friends Forever.

Taal van de geheime bloem ontwikkeld tijdens Sopra Sotto-residentie om te reflecteren op de schaarste aan biodiversiteit

Illustratie

Curatie en organisatie van een diner en tentoonstelling rond variabele vormen, in samenwerking met Studio Pointer* als onderdeel van hun samenwerkingsproject Variable Lab. Bij deze gelegenheid vierde Céline Hurka tevens de lancering van haar nieuwe lettergieterij. Dinerinstallatie door Mattia Papp, Trang Ha en Céline Hurka. Bijdragen van Eurowitch, Fatima Ferrari, Torus, Seraina Fässler, Alexander Webber, Yamuna Forzani en Huw Williams. Met vele andere visuele bijdragen van vrienden en collega's. Quartair Den Haag

Curatie en organisatie van een diner en tentoonstelling rond variabele vormen, in samenwerking met Studio Pointer* als onderdeel van hun samenwerkingsproject Variable Lab. Bij deze gelegenheid vierde Céline Hurka tevens de lancering van haar nieuwe lettergieterij. Dinerinstallatie door Mattia Papp, Trang Ha en Céline Hurka. Bijdragen van Eurowitch, Fatima Ferrari, Torus, Seraina Fässler, Alexander Webber, Yamuna Forzani en Huw Williams. Met vele andere visuele bijdragen van vrienden en collega's. Quartair Den Haag

Curatie en organisatie van een diner en tentoonstelling rond variabele vormen, in samenwerking met Studio Pointer* als onderdeel van hun samenwerkingsproject Variable Lab. Bij deze gelegenheid vierde Céline Hurka tevens de lancering van haar nieuwe lettergieterij. Dinerinstallatie door Mattia Papp, Trang Ha en Céline Hurka. Bijdragen van Eurowitch, Fatima Ferrari, Torus, Seraina Fässler, Alexander Webber, Yamuna Forzani en Huw Williams. Met vele andere visuele bijdragen van vrienden en collega's. Quartair Den Haag

Curatie en organisatie van een diner en tentoonstelling rond variabele vormen, in samenwerking met Studio Pointer* als onderdeel van hun samenwerkingsproject Variable Lab. Bij deze gelegenheid vierde Céline Hurka tevens de lancering van haar nieuwe lettergieterij. Dinerinstallatie door Mattia Papp, Trang Ha en Céline Hurka. Bijdragen van Eurowitch, Fatima Ferrari, Torus, Seraina Fässler, Alexander Webber, Yamuna Forzani en Huw Williams. Met vele andere visuele bijdragen van vrienden en collega's. Quartair Den Haag

"The secret Type Garden" is een samenwerking met Studio Pointer als reactie op de lettertypecollectie en visuele taal van typeontwerper Céline Hurka, begeleid door een meeslepende generatieve soundscape gecreëerd door Torus. Dit werk maakt deel uit van Variable Lab, een doorlopende uitwisseling tussen Céline en Studio Pointer over de huidige stand van zaken in variabele typografie en typeontwerp. "The secret Type Garden" onderzoekt de relatie tussen typografische stem, storytelling en de aard van digitale lettertypeformaten. Lettertypen zijn tegelijkertijd fictie en tools. Het zijn kleine software-entiteiten – misschien wel de meest geconsumeerde stukjes digitale technologie aller tijden. Hier overstijgen ze hun utilitaire aard en ontsnappen ze aan hun dagelijkse werk in de mistige wildernis.

"The secret Type Garden" is een samenwerking met Studio Pointer als reactie op de lettertypecollectie en visuele taal van typeontwerper Céline Hurka, begeleid door een meeslepende generatieve soundscape gecreëerd door Torus. Dit werk maakt deel uit van Variable Lab, een doorlopende uitwisseling tussen Céline en Studio Pointer over de huidige stand van zaken in variabele typografie en typeontwerp. "The secret Type Garden" onderzoekt de relatie tussen typografische stem, storytelling en de aard van digitale lettertypeformaten. Lettertypen zijn tegelijkertijd fictie en tools. Het zijn kleine software-entiteiten – misschien wel de meest geconsumeerde stukjes digitale technologie aller tijden. Hier overstijgen ze hun utilitaire aard en ontsnappen ze aan hun dagelijkse werk in de mistige wildernis.

Dark Academia is geïnspireerd door de eerste bloemen in kale bossen, mistige middagen aan zee, de geur van oude boeken, dromen in rozentuinen, eenzame nachtelijke wandelingen, ondraaglijk verlangen en verliefdheid, je melancholisch voelen en toch moeten werken, jezelf verliezen in liefde en verbeelding, zweven in kaarslicht, dronken ontmoetingen na middernacht, het romantiseren van het onmogelijke, middagen in het museum terwijl je kijkt naar klassieke schilderijen van bloemen en landschappen die al lang verdwenen zijn, liefdesverdriet en een sprankje hoop, pastelkleurige boeketten als gefluisterde excuses, de eenzaamheid van de nacht, bladeren door pagina's op de vloer van boekwinkels, door verlangen, door tranen op blote huid, door verwoestende schoonheid, door mezelf te verliezen in het onwerkelijke, door eindeloze eindes en (valse) beloften, door ritten om middernacht, door bewegen in rook en onzekerheid, door hoop die steeds weer de grond in wordt geboord, desolate plekken in de stromende regen, het fluisteren van laatste afscheid in een alternatieve realiteit, als een droom.

10BAR is een pneumatische hamer met een lineare actuator, die materiaaloppervlakken kan bespelen met grote kracht. Tijdens de Koelhuis performances werd 10BAR gebruikt om de vervallen liftcabine van het Koelhuis te sonificeren.

Ex-Piano is een omgebouwde piano die door middel van elektro-magnetische percussie objecten wordt bespeeld als snaarinstrument. Tijdens de Koelhuis performances werd Ex-Piano gebruikt om zowel mechanisch te worden bespeeld als door een gastmuzikant.

21TET is een kroonluchter met een armatuur van plexiglas, die fungeert als ophanging voor kleine keramische geluidsobjecten. 21TET kan individueel aangestuurd worden als geluidsobject, of als deel van een grotere installatie, zoals regelmatig het geval is bij Foundscape Orchestra.

Soundshape I is een geluidsobject van porselein, ontworpen met de speaker als inspiratiebron. De bovenkant van het object is de vorm van de achterkant van een speakerconus, en de onderkant, de kelk, fungeert als de fysieke tegenhanger van het membraan dat doorgaans een speaker in staat stelt de lucht in beweging te brengen en daardoor geluid te produceren. De kelk wordt aan de binnenkant van het object bespeeld door een motortje, wat bevestigd is aan een circuit. Wanneer het object wordt geactiveerd, wordt het van binnenuit verlicht door LEDs op het circuit, en voor enkele seconden wordt de motor geactiveerd, waardoor het object zijn unieke geluid laat horen. Doordat elk object uniek is en met de hand geproduceerd, zorgen minieme verschillen in de fysieke eigenschappen voor een subtiel afwijkende klank. Wanneer meerdere van deze Soundshapes in dezelfde ruimte worden geactiveerd, worden deze verschillen duidelijk hoorbaar.

Specifically produced for the exhibition at Capc, 'Prelude' takes the form of approximately twenty flowers illuminated by night lights plugged directly into the building’s infrastructure. Night lights are a recurring motif in Mascini's practice, offering calm and serenity to better face the night. This concept of an empathetic transitional state between day and night, and more metaphorically between life and death, is central to Mascini’s work. It is reinforced here by the living element of the flowers, which, throughout the exhibition, will mature, wither, and subsequently be replaced by fresh flowers. This installa­tion introduces the core research of Mascini’s practice: making tangible the electricity that invisibly shapes our reality and poetically exploring the thoughtful interrelationships between the living world and our technological infrastructures.

Vibeke Mascini draws inspiration from the bizarre yet true story of an eel named Miguel Wattson, who became an internet sensation a few years ago. The team at the Tennessee Aquarium created a social media account on X (formerly Twitter) in the eel’s name to spark public interest in this unusual creature. Each time the eel emitted a strong electric discharge—a response to stress or self­defence—a tweet was generated in the form of an onomatopoeic exclamation. Fascinated and moved by this interspecies dialogue, Mascini created this immersive installation as a lullaby, in an attempt to soothe and express compassion for the animal, by sending reply messages in real time. A collection of small LED screens fills the space, each displaying a fragment of text limited to 40 characters. Together, they form a continuous sequence of words written by the artist in response to the signals emitted by the eel’s electrical discharges. Through this piece, the artist questions how we respond to various global distress signals — whether in terms of empathy, support, action, or commitment. For this project Mascini drew from Susan Sontag’s notion of “tele­intimacy”, which points to the complex and sometimes numbing awareness of conflict and suffering that happen in other parts of world, but that reaches us with minimal delay through our advanced technological devices.

Tangere (Latin for “touch” or “perceptible by touch”) considers human relations and knowledge sharing through the lens of energy exchange and physical touch. Binding together two seemingly distant musical traditions, lullaby and reggaeton, the self initiated genre of the “lullaeton” delves into the deep corporeal relation to rocking or cradling of the body as a way of soothing and comforting. Protagonists in earlier chapters of the lullaeton project include her child-hood history teacher and her grandmother - represented solely by their hands performing curated manual gestures. Tangere explores the character of the lover, whose touch Mascini considers as an exchange of tender knowledge and informed intuition. In this work, two hands can be seen in nearly each video frame: at times this involves two hands, one of each belonging to the different bodies of two lovers, while at other moments the two hands are duplicates - created by the reflection of one hand moving in front of a mirror as if by muscle memory. Since their nails are adorned with miniature spirit levels, these hands move in constant relation to equilibrium, teasingly feeling their way in and out of balance. This way, Mascini imagines the spirit level as a paradoxical tool: a rational instrument, yet with a fluid nature. Commonly used as a tool to confirm the straightness of objects, Mascini defies this function by placing the tool in relation to the curved body that moves inside a classical and crooked hotel room, pointing to a profound relation between the environment, the human body and technical application, and how one is able to leak into the other.

Departing from the understanding of electricity sockets as portals, Jolt acknowledges the open ended systems of energy transference. In a combination of standardized electronic parts layed bare, Jolt conveys a vehicle through which electric current and memory run simultaneously, connecting processes marked by destruction and metamorphoses with our everyday electric activities.

The biggest battery on earth is an artificial lake. In the summer of 2022, Mascini travelled to a power station in the Swiss Alps, which commonly generates electricity from the meltwater of nearby glaciers. Divided by a large dam, the waters are transformed into currents of voltage. Commemorating this finite landscape, she filled a large jug with glacier water from the power station site. Throughout the exhibition at Rijksakademie Amsterdam in June 2023, this bottled glacier water gradually poured out through the eyes of an electric power socket, as if weeping.

Departing from a ‘waste liquor’ called ‘leachate’ (lixiviado) - a term used to describe any liquid that extracts soluble components as it passes through matter - Vibeke imagines the hardly traceable, nevertheless profoundly present memories that seep into electric currents. ‘El Basurero’, the biggest waste site in Zone 3 of Guatemala City, may at first glance appear to be the final resting place for many discarded items, but is in fact a place of livelihood and generation for numerous people (and other beings) who daily sift the waste piles in the hope to find useful substances. Recently a more technologically sophisticated practice of generation has been implemented on the waste site: that of methane processing into electricity. For Lixiviado this energy was harnessed to make a micro grid within the gallery space of Proyectos Ultravioleta. Stored within used car batteries (those of the emblematic yellow waste trucks which can be seen moving throughout the city of Guatemala) this ‘waste energy’ powers the exhibition’s light throughout the duration of the show. Simultaneously, a series of new batteries that were offered in exchange, power the waste trucks as they drive to and from the Basurero for the years to come.

Increasingly, frost is known to arrive without warning. In a recent severe Dutch winter, birds that were in the midst of their hunting flight have been found to be frozen into lake-ice, capturing an instance of flight. Hemidemisemiquaver is the term for the shortest note within musical notation, in the case of this project the title refers to the briefest of moments that is postponed within time. Freezing the instance in which a bird appears to be mid-flight, inside a mixture of meltwater and resin.

Bodies are time capsules – storing memory from distant times and places. Recalling the boundless memory of her high school history teacher, Mascini reconnected with him to ask if, twenty years after his retirement, he was still able to draw a map of Europe by heart as he used to do, marking the contours of even the smallest peninsula.

“Blind Men is a video and sound composition that provides an intimate glimpse into a sterile necropsy room—an inquest room for scientific research—in which a beached whale is presented for pathological examination. Filmed close to the skin, the blurred camera image shows small fragments of the whale’s body. The only way in which the viewer can see a total picture is by imaginatively puzzling the fragments together. With this, Blind Men evokes the parable from the story ‘The Blind Men and the Elephant’, in which the limits of human perception are demonstrated and the imagination is actively addressed. Blind Men’s fragmented impressions encourage attentive and careful observation. Sound plays an essential role in obtaining a parallel experience of the environment, dominated by rustling cold rooms, humming extractor hoods and latex gloves. By means of a spatial, multi-channel sound installation, the exhibition space is approached acoustically in a way that is more similar to the way a blind person or a whale experiences it: by sensing it based on hearing. Blind Men plays with a high degree of abstraction that makes it challenging to distinguish body and environment from each other. In this way, Mascini wants to address the porosity and connection between bodies and environments and establish the profound, reciprocal relationship between the two. For Mascini, this has been a central factor in approaching the subject, experiencing the whale’s body as an alienating archive in which traces of human society are stored, accumulated over the centuries. Apart from the history of processing whale bodies into various products and applications used in human society, there is also a long history of humans entering whale bodies. The story of Jonah and the Whale is perhaps the most famous example, but recent scientific studies have also found traces of human industries accumulating in the tissue of whales, making whales some of the most polluted animals in the world. This kind of anthropogenic traces of contamination are central to the current pathological research that takes place at the Faculty of Veterinary Medicine at Utrecht University, where Blind Men is recorded. The body as a toxic archive, in which an apparently external world has a major internal influence. A world in which a single element can expose a whole chain of (eco)systems and industries, as evidence of a deep and sometimes disturbing entanglement between existences.”

The first cremation in the Netherlands took place at Westerveld in the spring of 1914, after which the ashes of the deceased were scattered ceremonially in the flowering field around the crematorium. The heat produced from the cremation was sent into the sky, unnoticed. Nowadays most funerals in this country are followed by a cremation, with the remaining ashes serving as the substance of commemoration–ashes which have met such heat that not even the traces of DNA linger. While the ashes become an object of remembrance, the surplus heat that remains after the cremation is mostly left outside of consideration. Ray consists of a single projected beam of light, which slowly searches the space, much like a lighthouse. The battery that generates that light is partly charged with electricity from excess heat that is produced at a crematorium. Developed with consent from living relatives, this reservation and redirection of energy serves as a collective memorial in which commemoration, mourning, and renewal are central.  The project is part of an ongoing research and series of collaborations on energy transference and investigations into how the vitality of matter in decay, remission, or after death can be turned into a power source. Ray proposes ways to experience the heat produced by the process of cremation consciously, to acknowledge the non-linearity of bereavement and loss, and to offer alternate means by which to grieve and remember.   Created especially for the space of St. Catherine’s Cathedral, the artwork is in keeping with its architecture: it encourages quiet contemplation. Ray subtly draws attention to the resonances of death and the challenges of contemporary time-based mourning practices.

From a collection of long ago taxidermied moths and butterflies - which were all locally found - the dust and other fragments from the decayed animals were gathered. This material was then used within a self-developed electrostatic drawing method; sealed between airplane windows.

Een gestrande walvis is altijd al een voorteken geweest dat ons informeerde over de vitaliteit van de oceanen. Zo'n gebeurtenis is diep verankerd in de menselijke samenleving omdat een deel van de elektriciteit die onze steden bereikt, wordt opgewekt uit walvisresten. Met ons elektriciteitsnet is het echter niet mogelijk om de directe bron van de elektriciteit die we gebruiken op te sporen. Nadat een gestrande walvis was omgezet in elektriciteit, werd een batterij direct opgeladen in de elektriciteitscentrale. In de geluidsinstallatie Salvage drijft deze 'walvisbatterij' een pianola (vleugelpiano) aan, die langzaam ontlaadt bij elke uitvoering. Wanneer de batterij wordt geactiveerd, beginnen de toetsen van de pianola automatisch te bewegen. Het speelt een compositie gebaseerd op wetenschappelijke opnames van walviscommunicatie. Deze walvisgeluiden worden natuurgetrouw vertaald naar de tonen die de pianola speelt. De afgelopen tien jaar hebben teams van wetenschappers over de hele wereld de communicatie van bultruggen bestudeerd om de impact te meten van het toenemende oceaangeluid veroorzaakt door commerciële scheepvaart en seismische sonarontploffingen. De resultaten hebben aangetoond dat veel walvissen minder communiceren en meer solitair leven, terwijl tegelijkertijd hun toonfrequentie in de loop van de tijd afneemt. Veel dank gaat uit naar het genereuze advies en de hulp van: Thomas van Dijk (E-Stone Batteries), Pepijn Kamminga (Naturalis Biodiversity Center Leiden), Nick Pyenson (Smithsonian Institution), Rendac, EV Europe, Kasper Janse en Yvo Verschoor (Pianola Museum Amsterdam), Paul Rosero Contreras, Mondriaan Fonds, Creative Industries Fund en Stroom.

Installatiebeeld van “Wat je zaait, zul je oogsten”.

Installatie

Installatie